Scenograficzny wyścig trwa...

Rudolf pisał o kwestii podpisów pod zdjęciami i o tym, że gdzieś może się nam zagubić fotografia jako czysta forma obrazu.

Ja w tym samym duchu jąłem się zastanawiać, jak to jest w fotografii modowej z czystą fotografią?

Pogoń fotografów za znalezieniem coraz bardziej egzotycznego miejsca i coraz bardziej wyszukanych scenerii dla kolejnych zdjęć to rzecz, rzec by można, normalna. Najpierw wykorzystywano naturalne przestrzenie i prawdziwe plenery, a potem wraz z możliwościami nie tylko komputerowymi - fotografowie rozpoczęli prawdziwą pogoń wyobraźni za kolejnym zwariowanym tłem dla sukienki za 20.000 dolarów. Zaczęli budować, konstruować, przerabiać i stawiać całe budynki, całe wielkie scenografie dla jednej rzeczy. Dla spełnienia jakiegoś dziecinnego pewnie pragnienia. Dla przeniesienia się w świat, który mają w głowie. Tylko ile w tym jest jeszcze fotografii....?

I tak oto konstruuje się zabudowy mieszkań, których wartość przekracza pewnie prawdziwe wyposażenie mieszkań :)

fot.: Erwin Olaf

fot.: David LaChapelle

Wspomniana w poprzednim wpisie Annie Leibovitz też potrafi wywalić kasę na jedno ujęcie:

fot. : Annie Leibovitz

Po drugiej stronie mostu tkwią ci fotografowie, którzy przedkładają oryginalne miejsca, w których posadzą już tysiąckroć fotografowaną gwiazdę. Wymyślają więc niestworzone plenery, które jednak wydają się już powtarzać:

fot.: Jean Baptiste-Mondino

fot.: Mark Seliger

Jak to więc jest z tą "czystą fotografią"? Czy to mrzonka?
Czy zbudowanie sztucznego domu za 100 tys. dolarów lub wstawienie aktora w zrujnowany pokój odbiera w jakimkolwiek stopniu własność fotografii?

Ja uważam, że nie. Więcej... ja uważam, że czym bardziej zawirowana scenografia i stylizacja, tym bardziej zyskuje ten rodzaj fotografii.

I dlatego kocham Eugenio Recuenco. Za stwarzania świata snów:

fot.: Eugenio Recuenco