Pomimo, że Polaroid 55 zawładnął moim umysłem w stopniu niespotykanym od wielu lat u mnie, nadchodzące kolory jesieni systematycznie sprawiają, że otwierana co dzień lodówka i leżąca pod jajkami paczka Fuji wydaje się wyciągać do mnie ręce w geście rozpaczy i wołać: - Bierz mnie! Rozpakuj jak paczkę świąteczną... odwiń jak cukierka po miesięcznym poście... drzyj me opakowanie jak papier śniadaniowy..... Naświetl mnie draniu! I co ja biedny mężczyzna mam zrobić, skoro ta paczka tak bardzo chce...? W dodatku wpisuje się w me jesienno-banalne chcenie koloru. Zawieszam więc na kołku czarno-białą wyobraźnie. Zatrzymuje kadr w głowie na ostatniej monochromatycznej kompozycji i przestawiam dźwignię w mózgu na pozycję: 'kolor'. Idę w lasy, pola i jesienne mgiełki nad morzem. Idę szukać leku na zimne poranki. Ciepła kurtka, ciepłe buty i wio... spadajcie wszyscy na dwór! Ale już! Park Oliwski jesień 2001
