fotoiczek

Staram się polecać od czasu do czasu na tym blogu autorów, których fotografie mają jakieś znaczenie. Oddają pewne stany świadomości fotograficznej, które we mnie drzemią. Katarzynę Widmańską znam z fotografii od wielu lat. Trudno mi trochę o niej pisać, bo jej "schizofrenia fotograficzna" jest dla mnie bardzo ciężka do opisania i do sklasyfikowania w mojej hierarchii fotograficznej. Z jednej strony delikatność portretu w czystej formie, klasycznego, podanego w mgiełce światła i z delikatnością przynależną kobiecej dłoni, a z drugiej "malowane" foto-obrazy oparte jedynie na wyjściu na fotografii. Co lubię bardziej? Nie wiem sam. Od strony czysto estetycznej uwielbiam jej "malowanki", "postarzanki" i wszelakie przeróbki w strukturze obrazu. Ta poobdzierana warstwa finalna robi mi - jak mawiają moje kuzynki z liceum. Katarzyna umiejętnie podbija jeszcze w górę słupek rtęci w moim termometrze delikatności poprzez te zabiegi. W i tak już subtelnej ...