Zdjęcia rodzinne....albumowe


Jakże pogardzana kategoria wśród tzw. ambitnych fotografów robiących na srebrze :) Czyli takich, co to na 90% wiedzę kim był Steichen i Erwitt...

Niemniej okazuje się, że są tacy, którzy potrafią zrobić zdjęcie w swoim bliskim: psom, kotom, rybkom, a nawet szczurom. Szczytem natomiast zdolności są dla mnie koledzy, którzy potrafią sfotografować własne dziecko, mamę, teściową, a wybrańcy potrafią uwiecznić własną żonę!

Zazdroszczę! Bez ironii i bez megalomanii. Po prostu zazdroszczę, aż mi kichy grają, bo ja ... NIE UMIEM!
Staram się. Wysilam. Planuje i układam całe wycieczki: nad morze, w las, do parku. Wszystko po to, by zrobić choć jedno zdjęcie rodzinne, które bez żenady pokaże sam sobie. I nie udaje mi się....
Naświetliłem w życiu więcej filmów niż jestem w stanie sobie przypomnieć. Wywołałem tyle filmów, że Krokus się przetarł, a i tak nie potrafię sprawić radości własnej żonie i dziecku.

Dlaczego taki Gąsiorowski lub Chudy potrafią!? Czy oni są z innej gliny niż ja? Czy maja jakiś magiczny sekret, dzięki któremu te same ładunki srebrowe inaczej rejestrują padające na nie światło? Ki czort powoduje, że ich zdjęcia aż proszą się by załadować je w ramki i w formacie 50x50 wywalić na każda ścianę w domu. Aż do zapełnienia wszystkich pokoi. A potem w łazience.
No ki czort!?

Wiem odpowiedzą "życzliwi": "Talent kolego, talent!"
A może to po prostu jakaś wewnętrzna blokada? Bo własna rodzina, bo żona, bo to nie modelka, bo dziecko własne...?
Nie wiem i wiem, że się nie dowiem... nie umiem i już :(

Komentarze

Rudolf pisze…
Dobra, dobra, nie mów że nie wiesz.

Te najbliższe osoby się najgorzej fotografuje z jednego prostego powodu - zawsze wydają nam się wspaniałe. Czy poza zła, czy dobra - wspaniałe. Światło złe, światło nijakie - nadal wspaniałe.

A przy obcych - wymagamy i kadru, i światła, i należytej głębi ostrości, i tak dalej, i tak dalej. Dopiero jak wszystko gra robimy zdjęcie.

Difolt. ;)
10 marca 2008 22:31
iczek pisze…
Kurcze, wstyd sie przyznać, ale ja mam jakoś odwrotnie :) dla mnie są juz one jakoś opatrzone, ze szukam sam jakiejś ich innej strony. Jakies zboczenie, moze nienormalny jestem.... Chyba tak - nienormalny :(
10 marca 2008 23:43
Anonimowy pisze…
Dziwne.
Dzieci są cudownie naturalne,bezwiednie pozują.Dopóki nie zaczynaja odczuwać wstydu, potem bywają sztuczne.
A fotografowanie żony. Jeśli nie widzi sie poza nią świata, jeśli po 5, 10, 20 latach ciągle świruje się na jej punkcie, to ona zawsze jest piękna. Rano, bez makijażu, zła, smutna, zapłakana, potargana. Jakakolwiek.Kazda nowa zmarszczka jest fascynująca.
11 marca 2008 00:08
iczek pisze…
Jej cudownosc jest bezapalacyjna. to jednak nie ma moim zdaniem nic wspolnego z pojmowaniem bliskich jakos osob bardziej lub mniej kochanych. Tu chodzi o jakis apsekt "znajomosci" ich cial, mimiki, itd... Zawsze mi brakuje w fotografii odkrycia tego czegos w nich. I naprawde nie chodzi o to, ze ktos z biegiem czasu przestaje byc cudowny. A zmarszczki i naturalnosc zawsze góra wiec nawet o stylizacjach nie chce slysze :)
11 marca 2008 00:31
Anonimowy pisze…
Może zbyt krytyczny jesteś do tych zdjęć właśnie dlatego, że dobrze znasz te osoby. Może dlatego, że znasz je na pamięć, to te sole srebra wydają Ci się powszechne, a my byśmy się zachwicili. Może też jesteś zaborczy i podświadomie nie chcesz dzielić się ich obrazem ani z internetowym motłochem, ani z czyimikolwiek oczami, więc te zdjęcia wywołują u Ciebie niepokój.

Tak sobie gdybam.

Pozdrowienia

Elwood
11 marca 2008 11:49
21din pisze…
najgorsze jest to, ze jakbys sie nie nagimnastykowal to zawsze moze pasc zarzut, ze tamtej Mariolce to ladne zdjecie zrobiles a mnie jak zwykle :)
12 marca 2008 10:50
Anonimowy pisze…
Witaj kuzynie, a właściwie wujku. Ładne zdjęcie cioci.
Pozdrowienia serdeczne
Agnieszka- prawnuczka Maksa i Klarki
7 maja 2011 17:33
Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Czar - czy tylko ułuda....?

Obraz
Zapewne wielu z Was zna stronę tej autorki: http://www.qstra.pl/ Zapewne wielu z Was Ją ceni i podziwia. Poznać więc warto i tę stronę: http://retouch.qstra.pl/ Jakoś tak ciężko się zrobiło mi na duszy... Bardzo ciężko... Kąciki ust jak w fotoszopie lecą mi na dół i narzędzie "Liquify..." wydłuża je nienaturalnie aż do samej ziemi.... Czymże jest oryginał w naszych czasach? Jak bardzo rozjechały się "trójtory": pomysłu, realizacji i efektu finalnego...? "przed" "po" "przed" "po" fot. i retusz: Joanna Kustra (x4) PS Czy zwróciliście uwagę, że nie użyłem słowa 'fotografia' w tym materiale..? PS2 (26.01.2009, godz.: 16:46) Z informacji uzyskanych od autorki, wynika, że strona z retuszami pochodzi z dawnych lat i są to jej (były) pierwsze kroki w fotografii. W chwili obecnej prace, które oglądnąć można na stronie są pracami czysto fotograficznymi i nie poddawane są tak zaawansowanej obróbce. Czułem się w obowiązku podać...
Czytaj więcej

Fotografowie nierozumiani*.... Kuba Dąbrowski

Obraz
Tym materiałem zamierzam otworzyć cykl prezentacji fotografów, których twórczości nie lubię i często nie rozumiem. Nie znaczy przecież to jednak, że nie powinniśmy znać zdjęć, które są inne od tych naszych ulubionych. Znać je warto, a nawet trzeba. Poza tym... szanuje prace innych. Na pierwszy ogień idzie Kuba Dąbrowski .... Mówi się, że jeśli zdjęcia wywołują skrajne emocje, to znaczy, że coś w nich jest. Oczywista oczywistość. Nic tak nie przyciąga, jak kontrowersja. Znam stronę Kuby od paru lat i z początku kibicowałem taki fotografiom. Z biegiem czasu nastąpił u mnie odwrót o 180%. Nie mogę znaleźć prawie nic, co powodowałoby u mnie jakąkolwiek pozytywną reakcję na tego typu zdjęcia, bo wpisują się one w ten nurt niedbałości, "przypadkowości", strzałowości, który nie może odnaleźć we mnie swojej estetyki. Ja wiem, że to nowy nurt, że nowe spojrzenie na portret, że chwytliwe to w gazetach i ciasne portrety przywalone mocną żarówką są jak haczyki bo z zasady nie robi się ta...
Czytaj więcej

Wernisaż... jak?

Sprawa ta, jak każda niby prosta rzecz, wydaje się być banalna. Zadaniem jest zrobienie wernisażu. Pytanie podstawowe: jak!? Byłem w swoim krótkim fotograficznym życiu na kilkudziesięciu wernisażach. Większość z nich, a może nawet i wszystkie wyglądały podobnie. Co by nie rzec - tak samo?! Może więc zacznijmy od początku... Wernisaż - uroczyste otwarcie wystawy (zazwyczaj dzieł sztuki, ale także innych osiągnięć, np. naukowych lub dorobku miasta), odbywające się przed oficjalnym rozpoczęciem dostępu dla publiczności. Celem wernisażu jest podniesienie rangi oraz nadanie rozgłosu wystawie, a jednocześnie jest on okazją do spotkania się przyjaciół i znajomych bohatera wystawy oraz osób interesujących się bądź związanych z branżą, którzy często mają unikalną okazję zetknąć się osobiście z autorem wystawianych prac. Tyle na ten temat Wikipedia. W sumie jasne i proste. Idźmy dalej. Jak zrobić wernisaż, aby nie zanudzić gości i aby twórca i twory jego były w środku uwagi, bo taki przecież je...
Czytaj więcej